Küçürek Öykü Günlüğüm

Soğuk kış günlerinin başladığı şu günlerde yeni bir konu başlığı ile gönül dostlarına , fırından yeni çıkmış,buğusu üzerinde sıcacık bir merhaba olsun.
Yazmak ölümden çalmaktır der bir düşünür.Peki ne yazmak nerede ve niçin yazmak ?
İkinci sorudan başlayacak olursak ;
İnternetin devasa dünyasında özellikle de tivitır, feysbuk instagram gibi kopyala yapıştır metoduyla hayatını idame ettiren
gönül ,fikir ve düşünce dünyasını çarşamba pazarından beter hale getirmiş sanal bir güruhun içerisinde elbetteki sizi diğerlerinden ayıran en belirleyici vasfınız özgünlüğünüz olacaktır.Bu özgünlük emek ,sabır ve vefa ile bir araya geldiğinde ise karşınıza yazmaya değer bir muhabbet diyârı çıkacaktır.

İlk ve son soruya kısaca cevap verecek olsursak;
Hayata ve hayati değerlere anlam katan, bizi biz yapan her hali;
yazanın veya okuyanın aklına gönlüne müspet manada dokunup düşündürsün bazen duygulandırıp bazen de tebessüm ettirsin,
geriye dönüp bakıldığında ise - hoş bir sadânın nağmelerinin gönül kubbesinde çınlatsın diye yazmak- diyebilirim.

Her gün yüzlerce insanla karşılaşıyor belki farkında olmadan yüzlerce ayrı hikaye yaşıyoruz. Ben de bu hikayelerin bazılarını kendi mutfağımdaki malzemelerle harmanlayarak takdirlerinize sunacağım.Sizin öykücüklerinizi de aynı başlık altında okumaktan pekâla memnun olurum.

İlk öykücüğüm yarın

Meşveret divanının müthiş ve yerinde çıkışlar yapan,kendine özgü üslûbuyla listede 'Acaba bu sefer neler yazdı?' sorusuyla gözlerin sürekli onu aradığı,her zaman farkındalık oluşturmayı başarabilen,us'uyla yeni ufuklar açan @adlena üstaddan böyle bir konu başlığı görmek şaşırtıcı olmadı.Başlığın bile bu kadar güzel ve merak uyandırıcı olduğu öyküler ne kadar güzel olur biz düşünelim artık Sabırsızlıkla bekliyoruz efendim.

Ben feysbukta serbest çağrışım öykümsü denemelerimi paylaşıyordum zaman zaman niye gömdük ki şimdi
Öykü okumayı severim, iyi bir öykü hem edebi bir ziyafet yaşatıyor, hem insana dair hassas noktaları hatırlatmayı başarıyor hem de bonus olarak bir şeyi bitirmenin hazzını yaşatıyor Merakla bekliyoruz.

Kelepçe.
Beş tur olmuştu ve peşini bırakmamıştı Muco. Kaçan kovalanır manzarasını çaylarını höpürdeterek izleyen cadde esnafı da kuruyemişçinin Muco'yu atlatabileceği konusunda hemfikirdiler.

Mücahit otuz dokuz yaşında ...Küçük kentte onu tanımayan yok..Kendi gelmeden sesi gelir ama konuşamaz sadece ses tonuyla ifade eder duygularını..Acıkmışsa kır pidesi sarıverirler eline,yaz günüyse dondurma ,meşrubat, kış günüyse çorba, ekmek arası ikram ederdi esnaf .O da dükkanını açana kapayana ,mal indirene kendince yardım ederdi
O gün kuruyemişçinin ona yaptığı kelepçe hareketinden (yumrukları sıkıp bilekleri yanyana getirme) sonra yine deliye dönmüş nefes almadan 5 tur kovalamıştı onu.Çünkü Mücahit on dokuz yaşında on yedi ağustos depremine nezarette yakalanmış 4 gün sonra diğer herkesin öldüğü demir kafesten bedeni sağlam aklı cezbedilmiş bir şekilde kurtarılmıştı.
Geçmişe geçmişine dair hatırladığı ,hatırlatıldığında deliye döndüğü tek şey kelepçeydi.Zaten deli değil miydi ? Hayır meczuptu,

Müracaat bendeki meczup

Tıngır mıngır gidiyordu rayında tâ ki o makasçı yolunu geçmişten ayırana dek.Ne makasçıyı gördü bir daha ne de yolu.Makas da, makasçı da, yol da, istasyon da kaderiydi.

İmge seçimleriniz mükemmel @adlena

Semender' Alıntı:

İmge seçimleriniz mükemmel @adlena

Genişletmek için tıkla ...

Teveccühünüz sayın hocam.

Saçlarına kar yağıyordu.Mevsimiydi zîra. Dalından düşeli çok olmuştu ama düşmemişti henüz toprağa...

Post Öykü iyidir. Güray Süngü daha iyi.
Yazabiliyor olmanız güzeldir. Bizimle paylaşmanız daha güzel. : )

Zaman tik..tak..tik..tak geçiyorken tık.. tık.. tık azalıyordu kum saatinn kumları.Ne kadar acele etse de yetişmek için , o kadar geç kalıyordu hayata..Beklenmedik bir şeyin gerçekleşeceği umuduyla kırpıyordu gözlerini..Mutluluk gibi...

adlena' Alıntı:

Zaman tik..tak..tik..tak geçiyorken tık.. tık.. tık azalıyordu kum saatinn kumları.Ne kadar acele etse de yetişmek için , o kadar geç kalıyordu hayata..Beklenmedik bir şeyin gerçekleşeceği umuduyla kırpıyordu gözlerini..Mutluluk gibi...

Genişletmek için tıkla ...

Acele etmek çoğu zaman geç kalmaktır;otobüse,insanlara,hayata...

Av mevsimiydi, olmasa bile onun oltasına yasak yoktu.Büyük kırmızı bir kova bile doyurmayacaktı gözünü.Oltasını bir hışımla sallayıverdi denize. Şamandırasıyla birlikte içi de titriyordu zira büyük bir balığın kancaya takılacağı hayaliyle avlanıyordu sürekli.
Sürekli avlanıyordu .

Korkuyordu, korkmalıydı , çünkü o devasa karanlık, aklını, fikrini, gönlünü bir değirmen taşı gibi ezip geçecek kadar merhametsizdi. Oysa nice kışlardan sonra filizlenmişti çiçeği. Değirmen taşlarını korkutan çiçeği.Umudu...

Taşındık Yeni yuvamıza bekleriz

Pek kücürek masallah

Bu kırlangıç kendi başlığı altında yuva yapsa nasıl olur acaba

Dünyanın en kısa hikayesi Ernest Hemingway’e atfedilir ve rivayete göre Hemingway, bunu bir öğle yemeğinde arkadaşlarıyla 6 kelimelik bir hikaye yazabileceğine dair girdiği iddia sonucu yazmıştır:

"Satılık: Bebek ayakkabısı. Hiç giyilmedi."

Taşlaşmış kalbine çivi çakanlar yüzünden boş kalmıştı sol yanı.